مرا اسب سپیدی بود روزی

شهادت را امیدی بود روزی

در این اطراف، دوش ای دل تو بودی!

نگهبان دیشب، ای غافل تو بودی!

بگو اسب سپیدم را که دزدید

 امیدم را، امیدم راکه دزدید

مرا اسب چموشی بود روزی  

شهادت می فروشی بود روزی

شبی چون باد بر یالش خزیدم 

 به سوی خانه ی ساقی دویدم

گلدانم و بسویم دسته ای گل 

فرستادی، مرا پروانه کردی

مرا کاشانه چون غمخانه ای بود 

تو این غمخانه را گل خانه کردی

زدست قاصدت گل را گرفتم 

بهر گلبرگ آن صد بوسه دادم 

پس از آن ، با دلی آکنده از عشق

به آرامی به گلدانی نهادم 

شبانگه گرد گل پروانه گشتم 

بیاد تو به گل بس راز گفتم 

حکایت ها که با تو گفته بودم 

بجای تو به گلها باز گفتم

میان دسته ای گل « زنبقت» را 
ز اشک چشم گریان آب دادم 

 گلدانم و بسویم دسته ای گل 
فرستادی، مرا پروانه کردی
مرا کاشانه چون غمخانه ای بود 
تو این غمخانه را گل خانه کردی
زدست قاصدت گل را گرفتم 
بهر گلبرگ آن صد بوسه دادم 
پس از آن ، با دلی آکنده از عشق
به آرامی به گلدانی نهادم 
شبانگه گرد گل پروانه گشتم 
بیاد تو به گل بس راز گفتم